بررسی تاثیر فعالیت های دو طرفه بر عملکرد اندام فوقانی بیماران سکته مغزی

سکته مغزی یک بیماری عروقی مغز است که در آن نقص در تامین اکسیژن سلولهای مغزی، منجر به مرگ آنها و بروز نقصهای خفیف تا شدید در یک سمت بدن و در مواردی در دو سمت می شود. این مساله موجب اختلال در کنترل فعالیت های حرکتی می گردد. با توجه به این که یکی از دغدغه های اصلی متخصصان توانبخشی بعد از سکته مغزی است بهبود عملکرد اندام فوقانی (سمت مبتلا ) است. این پژوهش با هدف بررسی تاثیر فعالیت های دو طرفه در کنار سایر مدالیته های درمانی بر عملکرد اندام فوقانی سمت مبتلا بیماران سکته مغزی انجام شده است. در این مطالعه 21 نفر از افراد سکته ای مراجعه کننده به مراکز توان بخشی رفیده و حضرت رسول تهران به صورت در دسترس و با توجه به معیارهای ورود و خروج انتخاب، و به صورت تصادفی11 نفر درگرو ه مورد و 10 نفر در گروه کنترل قرار گرفتند که 1 نفر ا زگروه مورد و 2 نفر از گروه کنترل از ادامه مطالعه خودداری کردند. سپس افراد گروه مورد 18 جلسه تمرینات دو طرفه را که شامل (دوچرخه دستی، باز کردن در بطری با دو دست، جلو و عقب بردن اسکوتر با دو دست در داخل ریل، سندینگ با بلاک مخصوص دو دست) را علاوه بر تمرینات معمول کاردرمانی که گروه کنترل انجام می دادند دریافت کردند، مدت هر جلسه درمانی برای هر دو گروه 45 دقیقه بود. ابزارهای جمع آوری اطلاعات شامل فرم مشخصات دموگرافیک و آزمون های فوگل میر و ولف بودند. از آزمون های آماری کای دو، تی زوجی و مستقل و تحلیل چند متغیره برای تحلیل داده ها استفاده گردید. بین دو گروه در نمره عملکرد حرکتی ، زمان عملکرد و عملکرد حسی حرکتی قبل از مداخله تفاوت معناداری وجود نداشت، بعداز مداخله هم بین دو گروه در نمره عملکرد حرکتی ، زمان عملکرد و عملکرد حسی حرکتی تفاوت معناداری مشاهده نشد.ولی از لحاظ مقایسه هر گروه قبل و بعد از مداخله اختلاف معناداری بین نمره زمان عملکرد (0/023=p) و نمره عملکرد حسی حرکتی (0/002 =p) درگروه مورد دیده شد ولی در نمره عملکرد حرکتی این اختلاف مشاهده نشد.همچنین اختلاف معناداری در نمره عملکرد حرکتی ، زمان عملکرد و عملکرد حسی حرکتی،در گروه کنترل بین قبل و بعد از مداخله مشاهده نشد. فعالیت های دو طرفه می تواند درکنار سایر روش های توان بخشی برای درمان اختلال عملکرد اندام فوقانی موثر باشد. اما در این پ‍ژوهش به نظر می رسد که بدلیل زیاد بودن مدت زمان سپری شده بعد از سکته مغزی، این تاثیر آنقدر زیاد نبوده که اختلاف بین دو گروه را معنادار نشان دهد و اختلاف مشاهده شده فقط بین قبل و بعد از مداخله در گروه مورد بوده است.